Het verhaal van Geranie

Onder het kopje 'Ervaringen' vragen we cliënten van Het Behouden Huys naar hun persoonlijke verhaal. Dit keer het verhaal van Geranie. Twee jaar na haar diagnose borstkanker klopt ze aan bij Het Behouden Huys voor psychologische zorg bij kanker.

“Welkom bij Het Behouden Huys”, zegt de psycholoog enthousiast en glimlachend tegen mij. Het is 6 januari 2023, en op deze dag begint mijn reis naar mentaal herstel na twee moeilijke jaren. 

Op 18 januari 2021 krijg ik onverwacht de diagnose borstkanker. Ik realiseer mij meteen dat mijn dagelijks leven wegvalt en vanaf nu ineens in het teken van kanker staat. Alles in mijn leven zakt naar een tweede level en maakt plaats voor: ik moet nu eerst beter zien te worden. Ik stap de behandeltrein in waarvan ik niet weet hoe die zal rijden en waar die gaat eindigen. Mijn leven staat in één ochtend volledig op z’n kop. Vanaf het begin probeer ik mijn leven zo normaal mogelijk te laten verlopen. Ik wil eigenlijk niks liever dan ‘gewoon Geranie’ blijven en geen patiënt zijn en al helemaal geen kankerpatiënt. 

'Ik wil geen patiënt zijn en al helemaal geen kankerpatiënt'

Het hele jaar staat in het teken van behandelingen. De tumor wordt operatief verwijderd, ik krijg een serie bestralingen en vervolgens moet ik zestien chemokuren ondergaan. Ik blijf zo lang mogelijk aan het werk, maar als de behandeling te intensief wordt gaat dat niet meer. In totaal moet ik in dit jaar tachtig keer naar het ziekenhuis. Ook al is dat niet leuk, ik voel me veilig in het ziekenhuis en heel fijn behandeld door mijn artsen en de verpleegkundigen. Ik word met de beste zorg omringd.

Vanaf de diagnose ben ik heel actief. Gedurende het hele jaar werk ik hard om zo fit mogelijk te blijven. Ik sport, fiets, zwem en wandel veel. Het zorgt ervoor dat ik me fysiek en mentaal goed blijf voelen. Stilstaan bij wat ik van binnen allemaal voel doe ik bijna niet, dat komt later wel. Ik moet eerst door de hele behandeling heen.

Toch heb ik ook moeilijke dagen en weken. De eerste chemokuur vloert me volledig en de bijwerkingen van de kuren zijn heftig. Gevoelsmatig wordt mijn lichaam zo ongeveer binnenstebuiten gekeerd. Als ik mijn haar verlies realiseer ik me heel goed dat nu voor iedereen zichtbaar is dat ik kanker heb, dat vind ik moeilijk. Ik merk ook dat ik nu door anderen vooral als kankerpatiënt word gezien. Gelukkig doet mijn meest directe omgeving dat niet en voel ik me ook af en toe ‘normaal’. In het laatste deel van de kuren zwem ik met een hele groep familie en vrienden de Zwem4daagse waarbij we ruim 7500 euro ophalen voor kankeronderzoek. Moeilijke en mooie momenten wisselen elkaar af gedurende het jaar. 

De trein komt tot stilstand

En dan is het oktober 2021, en komt de steeds doordenderende trein tot stilstand. Ik krijg een periode om te herstellen. Ik merk dat het mentaal moeilijker gaat en dat ik me wat verloren voel tussen het ‘leven met kanker’ en het ‘nog niet leven zonder kanker’. Het is een onrustige periode maar ik accepteer dat het erbij hoort. Langzaamaan krabbel ik weer op en is het in februari 2022 tijd om weer aan het werk te gaan. En daar gaat het mis. Mijn re-integratie verloopt in alle opzichten heel naar. Ik ervaar onverwacht veel tegenwerking. Ik verlies alles op mijn werk dat ik had opgebouwd voor ik kanker kreeg. Ik raak mijn zo fijne werkplek kwijt, mijn collega’s, maar vooral mijn vertrouwen. Ik ben, ondanks mijn positieve houding, toch kwetsbaar na de kanker. Waar iedereen gewoon is doorgegaan, heeft mijn leven min of meer stil gestaan. Daar waar ik ruimte nodig heb om alles wat ik heb meegemaakt te verwerken, moet ik vechten voor mijn werk. Het vraagt al mijn energie. Energie die ik eigenlijk nog niet heb. 

Toch is de wilskracht groot. Ik wil niks liever dan weer een beetje een normaal leven. Ik heb lang genoeg aan de zijlijn gestaan. Ik doe er alles aan om aan het werk te blijven, dat lukt een tijd met heel veel moeite. Ik bouw mijn uren op tot ik weer volledig werk maar langzaamaan ga ik er mentaal aan onderdoor. Ik rijd maandenlang huilend naar mijn werk en huilend weer naar huis. Zeven maanden nadat ik weer begon met werken kan ik niet meer. Ik ben helemaal op en het hoeft zo niet meer voor mij. Ik zit opnieuw langere tijd thuis. Wat had ik mij de terugkeer in het leven anders voorgesteld. Er gaat van alles door mijn hoofd. Is dit waarvoor ik beter ben geworden? Is dit wat het leven is na kanker? Is dit wat ik verdiend heb na alles wat er gebeurd is? Ik heb me niet eerder zo alleen gevoeld als in dit jaar. Ik verlang zelfs terug naar de periode dat ik kanker had. Toen was ik veel gelukkiger dan ik nu ben. En dat is een heel verdrietige constatering.

'Ik heb me niet eerder zo alleen gevoeld'

De huisarts vindt dat ik hulp nodig heb en verwijst me door naar Het Behouden Huys. Na drie maanden wachten krijg ik telefoon dat ik de volgende dag mag komen. Ik ben blij, want ik merk dat ik er in mijn eentje niet meer uitkom. En zo zit ik de volgende ochtend in Heerenveen en hoor ik enthousiast: “Welkom bij Het Behouden Huys”.

Het is een warm welkom en dat voelt goed. Na een heel jaar lang in mij eentje vechten sta ik er niet meer alleen voor. Ik voel me vanaf het begin in een veilige omgeving. Het is fijn om met een professioneel iemand te praten. Zo hoef ik niet teveel op mijn directe omgeving te leunen en belast ik hen er niet mee. 

Gelukkig heb ik een fijne psycholoog en in de periode die volgt groeit het vertrouwen in hem. Vertrouwen dat op mijn werk zo beschadigd is. Ik voel me gezien en gehoord. Doordat het vertrouwen in mezelf er nauwelijks is, ben ik bang om het verkeerd te doen en durf ik lang niet alles te zeggen. In kleine stapjes gaat het steeds een beetje beter. Ik ervaar dat ik welkom ben precies zoals ik ben, met alles wat ik voel en met alles dat bij mij hoort. 

Behandeling op maat

Het is voor mij heel duidelijk dat de hele behandeling op mij persoonlijk wordt afgestemd. Ik krijg niet een standaard procedure aangeboden, maar de psycholoog kijkt heel goed naar wie ik ben en wat voor mij werkt. Hij zoekt naar waar mijn kracht ligt en wat we daarmee kunnen in de behandeling. Ik vind het bijvoorbeeld nog wel moeilijk om te praten over wat er precies in mijn hoofd gebeurt en aan te geven wat ik voel. Maar ik kan dat heel goed in woorden op papier zetten. Daar maakt hij dankbaar gebruik van en laat mij veel schrijven om dat later samen te bespreken.

Ik mag zelf aangeven waar ik het over wil hebben en in welk tempo dat gaat. En als dat niet zo goed lukt omdat ik me onzeker voel, dan helpt hij me daarbij. De sessies verlopen zonder druk, ik krijg veel ruimte om te doen wat voor mij goed voelt. Ik mag alles bespreken en alles voelen zonder dat daar over geoordeeld wordt. Als ik zelf aan mijn gevoel voorbij ga, dan zet de psycholoog me daar wel even bij stil. En zo merk ik dat het juist welkom is wat ik vertel en wat ik daarbij voel. 

EMDR

Ik heb in twee periodes van mijn behandeling EMDR sessies gehad met twee verschillende psychologen. Eerdere ervaringen met EMDR waren niet zo positief, maar omdat er goed naar mij geluisterd is wat er destijds niet goed ging, hebben ze er mij deze keer goed op voorbereid. Daardoor is het nu beter gegaan en gelukkig met resultaat. Bij beide psychologen heb ik me goed en vertrouwd gevoeld in deze gevoelsmatig kwetsbare sessies. 

Groepstherapie

In de zomer van 2024 heb ik, na lang twijfelen, deelgenomen aan groepstherapie. Acht weken lang in een groep een hele ochtend met elkaar in gesprek over allerlei thema’s die verbonden zijn met de kanker. Ik vond het spannend, maar heb gemerkt dat de verbinding die je voelt groot is. Het is fijn om herkenning te vinden bij anderen. Ik kijk er met een goed gevoel op terug. En we hebben nog altijd contact met elkaar. 

Er wordt ook gelachen

De individuele begeleiding loopt nog. Ondanks dat de gesprekken best wel intensief zijn, is er ook ruimte voor lolletjes. De psycholoog heeft een dosis humor en droogheid die ik leuk vind. Zo kunnen we tussen het harde werken door ook lachen samen. Voor mij persoonlijk werkt het heel goed om na een intensief gesprek even over te schakelen naar ontspanning. Zo kletsen we bijvoorbeeld nog even een poosje of doen we aan het einde wel eens een klein spelletje of puzzeltje samen. Het zorgt ervoor dat ik met een niet al te beladen gevoel in de auto stap. Dit is een nieuwe ervaring voor mij, maar het maakt dat ik me echt serieus genomen voel. Als iets goed voelt voor mij, dan werkt hij graag mee.  

Vallen en opstaan

Ik ben nu al langere tijd in behandeling en dat valt me wat tegen. Ik had gedacht en gehoopt dat het allemaal wat sneller zou gaan. Maar het herstel kost tijd. Gelukkig maak ik stappen en we werken hard samen. Dat gaat, zoals alles, met vallen en opstaan en daarin opgevangen worden. Ik ervaar dat dat allemaal mag en dat het erbij hoort. 

De mensen bij Het Behouden Huys maken het verschil voor mij in een periode waarin mijn leven nog wankelt. Ik heb nog wat hobbels te nemen, maar met de fijne begeleiding die ik krijg moet dat zeker lukken. Er komt straks vanzelf een dag dat ik me sterk genoeg voel om deze steun los te laten. En dan kan ik dankbaar terugkijken op de zorgzame wijze waarmee ik hier geholpen ben. Niemand wil kanker en niemand wil daar in vastlopen. Maar als dat dan toch gebeurt en je hebt hulp nodig, dan is Het Behouden Huys een waardevolle en veilige plek om op terug te vallen. En die zorg gun ik iedereen die dat nodig heeft.  

Jouw eigen verhaal vertellen?

Wil je jouw eigen verhaal vertellen? Neem dan contact op met Aafke Veninga via 050-4062400 of aveninga@behoudenhuys.nl